در فرآیند مقاله‌نویسی شیوه‌نامه‌های استناددهی متفاوتی فراخور نیاز استفاده می‌شود. یکی از این شیوه‌نامه‌ها شیوه‌نامه شیکاگو است. راهنمای شیوه‌نامه شیکاگو راهنمایی است به سبک انگلیسی آمریکایی، که از سال ۱۹۰۶ توسط انتشارات دانشگاه شیکاگو منتشر شده است. هفده نسخه از این شیوه‌نامه تاکنون صورت گرفته است. کاربرد اساسی این شیوه‌نامه در علوم انسانی است.
تقسیم‌بندی شیوه‌نامه شیکاگو
شیوه‌نامه شیکاگو به دو صورت «نویسنده_تاریخ» و «پانویس/پاورقی-کتابنامه» وجود دارد. در شیوه‌نامه نویسنده- تاریخ، نام خانوادگی نویسنده در متن و کتابنامه در پایان متن قرار می‌گیرد. در شیوه شیکاگو پاورقی استناد در پایین صفحه به صورت اختصار ذکر می‌شود. در انتهای متن مشخصات کامل اثر ذکر می‌شود. این یادداشت‌ها که یادداشت‌های ارجاعی نامیده می‌شوند، گاه در انتهای هر صفحه یا در انتهای هر فصل، و گاه در انتهای اثر ظاهر می‌شوند. وقتی یادداشت‌های ارجاعی در پایین هر صفحه ظاهر شود، به آن‌ها پانویس یا پانوشت، و وقتی در انتهای فصل یا پایان اثر می‌آیند، به آن‌ها پی‌نویس یا پی‌نوشت گفته می‌شود.
نمونه شیوه نویسنده- تاریخ:
درون متن: (داورپناه، ۱۳۸۶)
کتابنامه: داورپناه، م. ۱۳۸۶. ارتباط علمی: نیاز اطلاعاتی و رفتار اطلاعاتی. تهران: دبیزش.
نمونه شیوه پانویس/کتابنامه:
استناد کتابنامه: داورپناه، م. ارتباط علمی: نیاز اطلاعاتی و رفتار اطلاعاتی. تهران: دبیزش، ۱۳۸۶.
دسترسی به شیوه‌نامه شیکاگو
برای دسترسی به این شیوه‌نامه، می‌توانیم به دستنامه رسمی در وب‌سایت رسمی شیکاگو مراجعه کرد. از آن‌جا که این شیوه‌نامه به زبان انگلیسی است، برای استفاده در زبان فارسی نیازمند تغییرات و بومی‌سازی بوده است. در نرم‌افزار پژوهیار هر دو سبک نویسنده- تاریخ و پاورقی- کتابنامه زبان فارسی، انگلیسی و عربی نگارش شده است. با مراجعه به این نرم‌افزار می‌توانید از این شیوه استفاده کنید.
